Daarom heb ik, mijn eigen verhaal online gezet, samen met het verhaal van mijn moeder en de reactie van een klasgenoot: Angelique.
Veel lees-plezier! ;-)
En... Nogmaals bedankt allemaal, voor alle steun! En hopelijk zie ik je terug bij het 2e project! Check daarvoor: http://jonghomo.blogspot.com/2011/09/jong-homo-het-laatste-bericht.html
Mijn jaren op de middelbare school. Vanaf het moment dat ik zelf nog niks doorhad, tot het moment dat ik het zeker wist…
Het begon eigenlijk allemaal een paar maanden geleden. Om precies te zijn, augustus 2010. Ik zat wat op internet te rommelen en hier en daar wat websites te bezoeken. Ik las wat verhalen van homo jongeren en ik dacht: Dit wil ik ook! Maar hoe dan? Hoe pak je zoiets aan? En wat pak je eigenlijk aan? Oké… Je vader en moeder weten dan wie je bent. Maar schiet je er wat mee op? Natuurlijk schiet je er wat mee op, want dan weten ze eindelijk wie of wat je bent. Dat weten ze misschien al, maar op zo’n moment weten ze dat extra goed en is het vastgesteld dat je op hetzelfde geslacht valt.
Ik had al wat contact met jongens en eigenlijk was er een jongen die ik wel leuk vond. Maar hoe gaat dat nou? Wat voel je precies? Ik had het erg druk aan m’n hoofd, school, iemand die ik leuk vond. En dan ook nog mijn coming out. Hoe ging ik dat wegwerken? Ik vertelde het de jongen die ik leuk vond en die zei dat ik het maar gewoon thuis moest gaan vertellen. Ja, makkelijk praatjes heb je dan! Want ik had geen flauw benul hoe ik dat ging aanpakken. Dagen vlogen voorbij en ik zat er nog steeds mee dat ik het nog niet had kunnen vertellen. Maar op een avond was het zover. Ik opende mijn mailbox en besloot om mijn moeder een mailtje te sturen. Zo gezegd, zo gedaan.
Ik zei mijn moeder gedag en ik liep terug naar boven. Ik drukte op verzenden en ik besloot om naar bed te gaan. Het was immers pas half tien, dus mijn moeder was stomverbaasd. De tijd tikte voorbij… En om half elf hoorde ik de trap kraken. De zenuwen gierde door mijn lichaam en mijn hart begon steeds harder te kloppen.
Mijn moeder had het mailtje gelezen en ging bij mij op bed zitten. Ze vroeg natuurlijk wat er aan de hand was. Ja, dan moet je het wel vertellen. ‘Laat maar, het is niet belangrijk.’ zei ik gauw. Maar mijn moeder bleef het vragen. Goed, dan kwam toch echt het moment dat ik het wel moest vertellen. ‘Vind je het erg als ik jongens leuk vind?’ Ze begon te lachen. ‘Tuurlijk niet!’ zei ze. En toen ging het gesprek vanzelf. Ik vertelde het probleem en hoe het nou zat enzovoort. Mijn moeder sloeg een arm om me heen en we hadden die avond nog even als moeder en zoon gesproken over het nieuws.
De dagen daarna waren eigenlijk normale dagen. Het leven ging weer gewoon verder en af en toe hadden we het er nog over. Ik leerde mijn eerste vriendje kennen en mijn moeder was apentrots op me.
Maar dan, je zit op school nog wel met dat masker op en eigenlijk is dat al vier jaar lang het geval. ‘Is het wel slim om het te vertellen?’ vroeg mijn moeder zich af.
Uiteindelijk is er een mail gegaan naar mijn mentor, die heeft het onwijs goed opgevangen. Een paar maanden later is het in de klas verteld. De klas was onwijs enthousiast en een Marokkaans meisje riep: Een applaus!
Zo zie je maar weer, het hoeft niet altijd negatief te zijn. Oké, ik ben de dagen daarna hier en daar uitgescholden door wat mede leerlingen van de school, maar wat bereiken ze ermee? Geef ze geen aandacht, dan hebben ze er ook geen lol in. Volg je hart en je komt vanzelf weer op je pootjes terecht.
Het verhaal van mijn moeder: Bep
Een dag om nooit te vergeten; 25 augustus 1994.
Na meer dan 24 uur op de verloskamer te hebben gelegen werd om vijf voor vier in de nacht mijn zoon Bas geboren. Een weliswaar klein jongetje, was tenslotte bijna een maand te vroeg, maar o zo gezond.
Na een paar dagen in het ziekenhuis te hebben gelegen mochten wij naar huis en kon het genieten beginnen. Bas was een lieve rustige baby en groeide voorspoedig op, deed het goed en was rustig aanwezig. We wandelde veel en stonden uren bij de spoorwegovergang te kijken naar de voorbijkomende treinen, ook verbleven we uren op het station. Bas was gefascineerd door de treinen. Eigenlijk was dat het enige mannelijke wat ik bij Bas opmerkte, verder speelde die liever met zijn nieuw gekregen buggy, kon daar uren mee in de weer zijn en taalde weinig naar auto's, voetbal ed.
Wel was die altijd bij mij te vinden. Waar ik was was Bas. Echt een moederskindje...
Bas groeide op en bleef een rustig kind die de kat uit de boom keek, weinig vertelde tegen anderen en eerder stil en verlegen was, soms leek het alsof contact maken wat moeilijk was met hem. Op de lagere school werd dat wel eens aangekaart als zijnde een probleem, Bas had weinig tot geen contact met jongens in de klas, en ging eigenlijk alleen maar met de meisjes om. Zij vonden hem leuk en aardig, de jongens vonden hem een watje. Hij hield niet van voetbal, stoere spelletjes en daarom viel die buiten de boot. Leren ging moeizaam en Bas haalde slechte resultaten.
Na de lagere school ging Bas naar het VMBO en kwam in een klas met weinig kinderen en met leerwegondersteuning, hij kreeg daar meer aandacht, vooral positieve aandacht, en het ging steeds beterder met hem. Hij haalde goede resultaten en had het zichtbaar naar zijn zin op school, hij groeide, letterlijk en figuurlijk. Ook een cursus sociale vaardigheden ging hij volgen met bijzonder goed resultaat. Bas kroop steeds iets meer uit zijn schulp. Na twee jaar VMBO koos hij voor de richting zorg en welzijn en kwam bij voornamelijk meiden in de klas. Ze trokken geregeld met Bas op en Bas voelde zich er prettig bij...ook een goed contact met zijn mentor maakte dat hij steeds beterder in zijn vel kwam te zitten...
Toen kwam HET moment van zijn coming out… Zestien jaar oud en zittend voor zijn examen. Op een avond gaf Bas aan dat die niet zo lekker was en vroeg naar bed ging, vond het vreemd want het was wel erg vroeg maar er verder niet bij stilgestaan, je kan je tenslotte wel eens niet lekker voelen en vroeg naar bed willen.
Een uur later open ik, nietsvermoedend, mijn mail en zie tot mijn verbazing een mail van Bas, aan mij gericht, met de vraag: ‘Wil je even naar mij toe komen?’. Uiteraard gelijk naar boven gegaan en gevraagd wat er was. Na enig aandringen van mijn kant kwam het hoge woord eruit. Hij vertelde aarzelend dat hij op jongens viel. Met gelijk er achter aan stamelend: ‘Vind je het niet erg?’.
Mijn allereerste reactie was: ‘Nee natuurlijk niet schat, je weet toch hoe ik er over denk?’ en daar na gelijk de volgende woorden: ‘Ik wist het altijd al’.
Emotioneel vervolgde we het gesprek en vroeg ik me af waarom hij het zo moeilijk vond om het te zeggen, hij wist hoe ik erover dacht. Tenslotte hadden we het er vaker over gehad, niet specifiek over hem maar wel over homofilie in het algemeen. Tenslotte was mijn broer veel jaren eerder uit de kast gekomen dus had er ‘ervaring’ mee.
Zijn coming out kwam dus absoluut niet als een verassing, als klein jongetje zijnde zei ik al wel eens tegen mensen, als mijn zoon later homo is zal het me niks verbazen.
Bas reageerde duidelijk en je zag letterlijk een last van zijn schouder vallen, vanaf dat moment werd Bas een andere jongen. Zijn ‘masker’ viel af en langzaam aan kon Bas zichzelf worden en zijn zoals die was en wilde zijn. Ik voelde alleen maar trots en respect voor hem, het plaatje klopte...
Bas had er wat moeite mee om zijn vader en zijn vrouw in te lichten en vroeg mij af ik dat wilde doen, natuurlijk wilde ik dat doen voor hem en had een goed gesprek met zijn vader, ook voor hem kwam het niet als een verassing en ook hij had er geen moeite mee.
Daarna de directe familie ingeschakeld, niemand keek er raar van op.
Bas groeide en groeide en kreeg steeds meer zelfvertrouwen en was er klaar voor om het aan de ‘boze buitenwereld’ te laten weten; te beginnen in zijn klas.
Hij heeft zijn mentor in vertrouwen genomen en samen gekeken hoe het het beste aangepakt kon gaan worden, allemaal ook in overleg met mij.
Na veel gepraat over wat verstandig was heeft Bas zelf de keuze gemaakt en het de mentor laten vertellen in de klas… Wat een spannende dag voor hem maar wat heeft de klas waanzinnig goed gereageerd op hem, vanaf dat moment stonden ze letterlijk om hem heen. Er is veel gepraat erover en echte vriendschappen zijn ontstaan, ook juist waarvan je dacht dat dat eerder problemen zou opleveren maar zo geweldig om te zien dat één van zijn beste vriendinnen een moslim meisje is maar hem gewoon respecteert om hoe hij is en hij haar. Wat een mooie vriendschap in deze, vaak zo harde wereld.
Wat ben ik waanzinnig trots op mijn zoon, hoe die was maar nu ook zeker hoe die is geworden. Hoe die staat voor wat hij vind, hoe hij bezig is met zijn boek, dit doet om anderen te helpen. Hij gaat voor homo emancipatie en ik help hem erbij.
Hij mag zijn zoals die is, hij is goed zoals die is en hopelijk heeft dit boek een positieve bijdrage aan al die jongeren die het moeilijk vinden om uit de kast te komen, niet zozeer voor hun zelf maar de angst over hoe de buitenwereld gaat reageren...
Omarm ze met liefde , behandel ze zoals jezelf behandeld wilt worden en respecteer ze. Laat ze zijn zoals ze zijn!
En tot slot: Een reactie van een klasgenoot: Angelique!
Ik vind het echt top dat je het hebt durven vertellen in de klas, ik was er egt heel erg stil van maar ik blijf je nog steeds gewoon zien zo als ik je altijd al heb gezien, want je bent niet anders dan anderen. Alleen dat je op jongens valt, maar dat is gewoon heel normaal, ik vind het niet raar of gek, het is normaal dus je hoeft niet bang te zijn dat ik je raar ga zitten aankijken hoor!
Groetjes het iritante meisje uit de klas haha
Geen opmerkingen:
Een reactie posten